Ο Καραμελάκης δέχτηκε κι έτσι η μέρα της αναχώρησης έφτασε...Ο Καραμελάκης ανέβηκε στο λεωφορείο μαζί με τα παιδάκια και το ταξίδι της κατασκήνωσης μόλις είχε αρχίσει...
Όλα τα παιδιά ήταν ευτυχισμένα και χαρούμενα όμως εκείνος ήταν και πάλι δυστυχισμένος.Του έλειπαν οι κατασκευές του...Κάθε μέρα τις σκεφτόταν και κρυφά από τα άλλα παιδάκια κρυβόταν κάτω από το σεντόνι του και έκλαιγε χωρίς να τον καταλάβει κανείς...Ένα πρωί λοιπόν ο Καραμελάκης βρήκε δίπλα στο κρεβάτι του μια τεράστια σακούλα , την άνοιξε και βρήκε μέσα τεράστια γλειφιτζούρια και καραμέλες πολλές !!!!
Η χαρά του ήταν τεράστια , αμέσως έπιασε δουλειά και ξεκίνησε να φτιάχνει ένα τεράστιο κάστρο.Ο Καραμελάκης δεν είχε δει τα άλλα παιδιά που είχαν ξυπνήσει και τον κοιτούσαν με απορία και θαυμασμό τον Καραμελάκη , τους άρεσε τόσο πολύ...!
Ένα παιδάκι έκανε μια ερώτηση στον Καραμελάκη ...
- Γιατί δεν μας είχες πει για αυτές τις υπέροχες κατασκευές ??
- Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι , οι μεγάλοι πολλές φορές κάνουν λάθη χωρίς να σκέφτονται , μας πληγώνουν χωρίς να σκέφτονται αλλά εμείς βλέπουμε με τα δικά μας μάτια τον κόσμο κι αυτό είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο.Ποτέ δεν θα ντρέπεσαι για ότι κάνεις γιατί ο καθένας μας είναι μοναδικός σε αυτόν τον κόσμο της '' Ονειροπόλας '' !!
Ο Καραμελάκης χαμογέλασε και όλα τα παιδιά έγιναν ένα κουβάρι.Ξεκίνησαν όλοι μαζί να κάνουν κατασκευές , με την βοήθεια του μικρού μας φίλου και όλη η κατασκήνωση έγινε μια μεγάλη καραμελογλειφιτζουροκατασκήνωση !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Και μην ξεχνάτε...
Όλοι είναι μοναδικοί και ο κόσμος τόσο γλυκός σαν μια μεγάλη καραμέλα....!